پرستوي مهاجر

?ماه برکت زاسمان می اید
?صوت خوش قرآن و اذان می آید
?تبریک به مؤمنینِ عاشق پیشه
?تبریک،بهار♡ رمضان♡ می آید
✍یکی از بهترین قدردانی هادراین ماه خواندن قرآن و دعاهای این ماه ومخصوصادعاهای هرروز ان است.این دعاهاخیلی پرمغزوژرف است.

امسال کمی بیشترتامل کنیم در دعاهای ایام ماه رمضان?

فضائل ماه رجب

هفتمین ماه از سال هجری قمری رجب نام دارد که نباید فضیلت آن را به بوته فراموشی سپرد زیرا در میان ماههای دوازده ‏گانه تنها و بدون ائتلاف با ماههای دیگر از حرمت و قداست ‏برخوردار می ‏باشد، در واقع چهار ماه در قرآن کریم با تعبیر «حرم‏» یعنی برخوردار از حرمت ‏یاد شده است که یکی از آنها فرد است که رجب نام دارد و در آن قتال و کشتار حرام می ‏باشد.

رسول اکرم (ص) فرموده ‏اند: «رجب ماه بزرگ خداست و هیچ ماهی در حرمت و فضیلت‏ به پایه آن نمی ‏رسد و قتال با کافران در این ماه حرام است، آگاه باشید که رجب ماه پروردگار است و شعبان ماه من و ماه رمضان ماه امت من است و اگر کسی در ماه رجب حتی یک روز روزه بدارد خدا را از خود خشنود ساخته و خشم الهی از او دور می‏گردد.»

امام هفتم (ع) فرموده ‏اند: رجب نام نهری است در بهشت که از شیر، سفیدتر و از عسل، شیرین‏تر است; هر کس یک روز از آن را روزه بدارد خداوند از آن نهر به او بیاشامد.

سه دیدگاه در حقیقت دجال

در مجموع درباره ی این حقیقت که دجال بنابر اموزههای اسلامی چیست ، سه نظریه وجود دارد:
1.برخی از دانشمندان اسلامی دجال را شخصی معین دانسته اند که هر جند یهودی الاصل است ،اما هویت اصلی او تا زمان منجی موعود ناشناخته باقی می ماند.طبق این دیدگاه،دجال مردی یک چشمی با توانمندی های فوق لعاده است که در اخرالزمان ظهور می کند.او با ابزارها و مرکبهای شگفت انگیزی که در اختیار دارد ، مردم را گروه گروه از گرایش به ارمانهای منجی موعود باز میداردو با حیله و تزویر مردم را به سوی شقاوت و جهنم ابدی سوق می دهد.
2.دسته ای دیگر از اندیشکندان اسلامی و کارشناسان معارف مهدوی ، دجال و ویژگی های شگفت انگیز او را که در روایات اسلامی بیان شده است ، اشاراتی کنایی و استعاری می دانند که به صورتی رمز گونه از جریانی ضد خدایی و شیطانی در اخرالزمان خبر می دهد که بر قلب و ذهن مردم تسلط یابد و فساد گستری و فتنه انگیزی را در تمام سطح جهان به نهایت درجه ی ممکن می رساند.این جریان فراگیر ، تمام اموزه های الهی را به سخره می گیرد،همه ی ارزش های اخلاقی را زیر پا می نهد و جمله ی فضیلت های لنسانی را در هم می کوبد.
طبق این دیدگاه دجال می تواند نمادی از نظام مادی گرایی حاکم بر جهان باشد که با مظاهر فریبنده و خیره کننده یخود چشم انسانی و معنویت گرای مردم را کور کرده ئ تنها چشم حیوانی و مادی گرایی انان را گشوده است.از این منظر دجال یک فرد نیست ، و عنوانی است برای کالیه ی افراد حیله گرو پر تزویری که بر راه منجی سبز می شوند و مانع می تراشند.
3.دیدگاه سوم که دیدگاه برگزیده یماست ، در حقیقت جمع میان دو دیدگاه قبلی است:
همانگونه که از ریشهی لغوی دجال و از منابع حدیثی معتبر استفاده می شود، دجال منحصر به یک فرد مشخص ، ان هم با یک چشم در پیشانی و با جثه ای افسانه ای و مرکبی رویایی نیستف بلکه عنوان کلی است برای تمام سردمداران دروغگو و فریبکار از رهبران مادی در اخر الزمان و نیز نمادی سمبلیک است برای تمام افراد پر تزویر و حیله گر که برای کشاندن مردم به دنبال ایده های شیطانی و هواهای نفسانی ود از هر مکر و فزیبی استفاده می کنند.
پیش از ظهور منجی ، هر جند زمینه های فکری ، اخلاقی و اجتماعی در سطح جهانی برای ظهور اماده می گردد، فعالیت دجالان نیرنگ باز نیز روز به روز افزلیش می یابد تا در زمینه سازی ان تحول عظیم وقفه ،خلل . مانع ایجاد نمایندو از پیشرفت گرایش های مردمی به ارمانهای الهی منجی بکاهند.
البته هیچ مانعی وجود ندارد که یک دجال بزرگ در راس همه ی دجالان اخرالزمان باشد که خود الهام کننده ی فتنه و فساد وتبه کاری به تمام دجالان دیگر باشد تا از این راه فتنه انگیزی ،نیرنگ بازی و فساد گستری را به اوج نهایی برساند.
طبق این نگاه دجال یک مفهوم کلی است که می تواند بر مصادیق بی شمار منطبق گردد.از میان این مصادیق بیشمار ،دجال دارای یک مصداق اصلی است با تواناییهای شگفت انگیز شیطانی که چهره و هویت اصلی اش در زمان ظهور اشکار می گرددو نیز دارای مصادیق فراوان فرعی از پیروان و هم قطاران اوست.
از این منظر ،واژه ی« دجال» همانندواژه ی« شیطان» خواهد بود.1چنانچه شیطان نیز یک مفهوم کلی است که دارای یک مصداق اصلی و مصادیق بیشمار فرعی می باشد.مصداق اصلی و مصادیق بیشمار فرعی می باشد.مصداق اصلی مفهوم «شیطان»همان «ابلیس اعظم»است و مصادیق فرعی ان تمام پیروان و فرمانبرداران او در طول تاریخ
—————————————–
1.جالب توجه اینکه در انجیل والهیات مسیح واژه ی «دجال»، در پاره ای از موارد بر «شیطان »و در برخی از موارد بر شخص «ابلیس» تطبیق شده است. جالب تر از ان که کد دجال در انجیل عدد666معرفی شده که این عددنماد و کد شیطان در ایین شیطان پرستی است.

ميلاد مسعود پيامبر اکرم صلی الله عليه و آله – اول عام الفيل / ۱۷ ربيع الاول

آخرين پيامبر الهی در 17 ربيع الاوّل از پدری به نام “عبدالله بن عبدالمطلب” و مادری به نام ” آمنه بنت وهب” ديده به جهان گشود و با انوار رخسار و جمال منوّرش، جهان تيره و تاريک، به ويژه عربستان را روشن گردانيد. پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، پيش از تولد فرزندش محمد(ص)، در حالی که همسرش آمنه، به چنين فرزندی، حامله بود، به همراه ساير بازرگانان قريش، جهت سفر تجاری عازم شام گرديد و در بازگشت از شام، در يثرب(مدينه منوّره) بيمار شد و در همان جا درگذشت و توفيق ديدار نوزاد خويش را نيافت. وفات عبدالله، دو ماه و به روايتی هفت ماه پيش از تولد فرزندش حضرت محمد(ص) بود. امّا آمنه، مادر گرامی رسول خدا(ص)، که به تقوا، عفت و پاکيزگی در ميان بانوان قريش معروف بود، پس از تولد نور ديده‏اش حضرت محمد(ص)، چندان در اين دنيای فانی زندگی نکرد. وی، دو سال و چهار ماه و به روايتی شش سال، پس از ميلاد رسول خدا(ص)، در بازگشت از يثرب، در مکانی به نام “ابوا” بدرود حيات گفت و در همان مکان مدفون شد. رسول خدا(ص) پس از تولد، در کفالت جدش عبدالمطلب، بزرگ و سيد قريش مکه، قرار گرفت. عبدالمطلب جهت شير دادن نور ديده‏اش محمد(ص)، در آغاز وی را به “ثويبه"، آزاد شده ابولهب سپرد ولی پس از مدتی وی را به “حليمه دختر عبدالله بن حارث سعديه” واگذار کرد. حليمه، در ظاهر اگر چه دايه وی بود، ولی در حقيقت به مدت پنج سال از او مراقبت و مادری کرد. پيامبر اسلام(ص) از دوران کودکی دارای دو نام بود. يکی “محمّد” که جد بزرگوارش عبدالمطلب، برای وی برگزيد و ديگری “احمد” که مادر ارجمندش آمنه، آن را انتخاب کرده بود. از امام صادق)ع( روايت شد که ابليس، پس از رانده شدن از رحمت الهی، مي‏توانست به هفت آسمان رفت و آمد کند و خبرهای آسمانی را گوش دهد، تا اين که حضرت عيسی (ع) ديده به جهان گشود، از آن پس، ابليس از سه آسمان فوقانی ممنوع شد و تنها در چهار آسمان پايين‏تر، رفت و آمد مي‏کرد. ولی چون حضرت محمد(ص) به دنيا آمد، ابليس از تمام آسمان‏ها رانده شد و رفت و آمدش ممنوع گرديد و غير از او، تمامی شياطين نيز با تيرهای شهاب از آسمان رانده شدند. هم چنين روايت شده است که هنگام ولادت فرخنده حضرت محمد(ص)، ايوان کسری شکاف برداشت و چند کنگره آن فرو ريخت و آتش آتشکده بزرگ فارس خاموش شد؛ درياچه ساوه خشک گرديد؛ بت‏های مکه سرنگون شدند؛ نوری از وجود آن حضرت به سوی آسمان بلند شد که شعاع آن فرسنگ‏ها را روشن کرد؛ انوشيروان، پادشاه ساسانی ايران و مؤبدان بزرگ دربار وی، خواب‏های وحشتناکی ديدند؛ پس از استقرار در زمين، گفت: اَللّهُ أکْبَرُ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ کَثيراً، سُبْحانَ اللّهِ بُکْرَهً وَ أصيلاً. گفتنی است که تاريخ نگاران و سيره نويسان شيعه و اهل سنت، با اين که در سال و ماه تولد آن حضرت، اتفاق نظر داشته و مي‏گويند که آن حضرت در اوّل عام الفيل، برابر با سال 570 ميلادی و در ماه ربيع الاوّل ديده به جهان گشود، ولی درباره روز تولد وی، اختلاف نظر دارند. شيعيان، معتقدند که رسول خدا(ص) در روز جمعه، مصادف با 17 ربيع الاوّل، به دنيا آمد و اهل سنت مي‏گويند که تولد وی، روز دوشنبه دوازدهم ربيع الاوّل بوده است.اما از اين که سال تولد پيامبر(ص) را “عام الفيل” مي‏نامند، بدين جهت است که دو ماه و هفده روز پيش از تولد پيامبر)ص، يعنی در نخستين روز محرم سال 570 ميلادی، فيل سواران “ابرهه” به مکه هجوم آورده و قصد نابودی کعبه و مسجدالحرام را نمودند ولی با معجزه شگفت الهی سرکوب شدند.